12/20

Nie pisałam bo myślałam że nie mam nic do powiedzenia, a jednak czas spędzony na chorowaniu pozwolił mi dokładniej przemyśleć kilka spraw. Jeśli chodzi o moje odżywianie się w ostatnich dniach - nie jest dobrze. Czasem nie jem przez pół dnia a potem 'nie mogę się najeść' kiedy już zacznę, czasem jem kiedy tylko wpadnie mi coś w ręce. Pół wielkiej torby płatków śniadaniowych? Jasne, czemu nie. Nie jest tak tragicznie jak było tego dnia kiedy odzywałam się ostatnio, bo wtedy zwyczajnie się przejadłam do tego stopnia że źle się czułam i leżałam cały wieczór, ale nie jest też dobrze. Każdego dnia próbuję zacząć od nowa. Tylko Wy wiecie jak to jest, kiedy wchodzi się rano do kuchni po zdrowe śniadanie a na blacie leży otwarta torebka orzeszków w czekoladzie. Na stole obok, otwarta paczka ptasiego mleczka. Zawsze na początku myślę 'NIE, jadłam to wczoraj, wystarczy'. Za chwilę przychodzi mi do głowy że 'jest wcześnie, rano można zjeść więcej, spalę to w ciągu dnia'. A przecież dobrze wiem, że jeśli zacznę takim śniadaniem, to cały dzień będę pakować w siebie te śmieci. Oszukuję sama siebie. Dzisiaj udało mi się stamtąd wyjść z jogurtem, granolą i jabłkiem ale nie wiem co będzie dalej. Gdzie się podziała ta dziewczyna która jadła na śniadanie owsiankę z trzech łyżek płatków na wodzie, na obiad gotowane warzywa i była z siebie taka dumna, kiedy waga spadała z dnia na dzień?

Czasem czuję się taka samotna. Z jednej strony jest mi dobrze kiedy nikt nic ode mnie nie chce, mogę sobie leżeć i bezmyślnie coś oglądać albo słuchać muzyki. Z drugiej, momentami chciałabym żeby było tak jak dawniej, kiedy byłam zakochana z wzajemnością i żyłam od spotkania do spotkania. Wiele razy powtarzałam sobie że znajdę sobie kogoś jak schudnę. Idiotyczne, prawda? Ale dzisiaj doszłam do wniosku, że taka właśnie jest prawda. Nie dlatego, że będę inaczej wyglądać. ale dlatego, że jeśli schudnę na stałe to tylko wtedy, kiedy poradzę sobie sama ze sobą. Kiedy opanuję mój problem z jedzeniem. Bo to jest problem, a nie mogę się z kimś związać jeśli mam taką 'tajemnicę' i nie zamierzam się nią z nikim dzielić. Może kiedyś. Im szybciej wezmę się za siebie, tym szybciej pozwolę komuś się do mnie zbliżyć, albo sama wyjdę do ludzi.

Mimo wszystko, cieszę się że jest to miejsce. Że tutaj mam Was i kiedy przeglądam Wasze blogi, codziennie czuję się zainspirowana na nowo. Kiedyś w końcu uporam się z tym wszystkim i będzie to Wasza zasługa. Dlatego dziękuję że jesteście. Tylko dzięki Wam jeszcze nie poddałam się do końca. ;*